100 år etter sin debut er Olav Duun trygt plassert i den norske kanon. Rett nok er kanonmakarane usamde om kva Duun-bok som fortener kanonisering, men både Lillehammerjuryen og forfattarkollektivet til Aschehoug innlemma Duun. Og allereie i si samtid hadde Duun eit tungt internasjonalt forfattarnamn. Så tungt at han fekk Nobelprisen i litteratur – i alle fall om ein skal feste lit til Aftenpostens framside hausten 1926: – Ja, det må vere ein av dei største skandalane i norsk kulturjournalistikk. Du kan jo tenkje sjølv kor lur du hadde følt deg, ler Duun-biograf Heming Gujord. – Men Aftenposten trudde dei hadde eit påliteleg rykte, så påliteleg at dei kunne setje det på trykk, og nyhendet spreidde seg til utanlandske aviser. Seinare same dag blei det offentleggjort at Nobelprisen ikkje gjekk til Duun, men George Bernhard Shaw.– Men det var ikkje tatt av lause lufta? – Nei, han var ein aktuell kandidat. Men eg greier ikkje å bli indignert over at han ikkje fekk han. Den vesle norske litteraturen fekk tre nobelprisar. Det var nok og sikkert i overkant.