I lunsjen sit eg stumdom og et på eit usunt rundstykke, medan dei vaksne rundt meg seier meininga si om kor drit ting er, og dersom dei ser på meg, er eg fan ikkje vond å be til å seie nei, satan altså, berre for å få ete vidare utan kommentar. I etterkant kan eg kjenne på eit ubehag, utelukkande fordi eg ikkje anar kva dei snakkar om, og fordi det på mange måtar er forventa av meg å vete noko om dette som får verda til å spinne, stundom i 5/4 takt.