– Gratulerer som månadens poet! Kva var det som utløyste dette diktet?

– For å byggje på metaforen din: Forspelet til denne utløysinga skjedde nok då eg var heitt omfamna, sveitt og omtåka under manusarbeidet med «Grisens år». Den boka er eit langdikt sett til ei framtidig verd som har blitt herpa av mannesvin og klimakrise. Det eg skriv på no, har, som eit menneskeleg tusenbein, hovudet opp i ræva på den førre boka mi. Der er det svart, så å seie! For kva glapp unna omtalen min den gongen? Mor til klimakrisa, nemleg olja! Og vår eigen nasjon. Oljeøkonomien kan vel kallast ei blindsone, og det kan også norsk eksepsjonalisme av typen det er typisk norsk å vere best eller vår olje forureinar minst. Fjongt sagt var «Grisens år» ganske kontinental, men denne gongen er det Norge som gjeld.

– «Hvor er det blitt av, alt det som hører de levende til», spør eg-et. Kva slags tilstand ser eg-et tilbake frå her?

– Ein sørgjeleg tilstand. Han er pinade daud! Ein må rett og slett forstå han bokstaveleg, altså, eller, om han enno ikkje er steindaud, så nær sagt daud, as I lay dying – utandande, frådande. Såpass kan eg avsløre utan å spolere for mykje av moroa. I kraft av blindskapen sin har han blitt ein sjåar, ein allsjåande, og han ser mellom anna attende på livet sitt og varslar om det som skal kome. I både norrøn og gresk mytologi er det fleire døme på slike skikkelsar, så det er mogleg å leike seg litt.

– Du har to diktbøker på samvitet. Korleis blir ei bok til for deg – er det ein lang og pirkete prosess eller meir ein kaskade som veltar fram?

– Hehe, vel, nokre få passasjar sprutar nok fram på nåde som ein fjellbekk under isen, men det aller, aller meste blir knuvla, spissa, presisert og ofte kannibalisert ord for ord, linje for linje, til det sit som det skal med rytme og klang. Og så må eg jobbe med komposisjonen av dikta, sidan dei er så springande og lange. Ikkje som ein marmorstatue som blir hogd til, men som ein leirklump som stadig blir knadd og forma. Folk skulle ha sett puslespelarbeidet som blei til «Kaskader av okser og aske», for å få det til å likne på rølp! Likne er stikkordet her, det er eit arbeid å få til det.

– I tillegg til eigne bøker har du skrive andre sine om til norsk. Og det er ikkje kven som helst du har gitt deg i kast med, i gjendiktingar av T.S. Eliot og D.H. Lawrence. Er det ei sterk kopling mellom arbeidet ditt som gjendiktar og virket ditt som poet?

– Eg tenkjer det er litt rart at ikkje alle poetar driv med gjendikting. For meg er gjendikting og skriving i alle fall nært slekta arbeid og eit slags vekselbruk. Det er ikkje nødvendigvis slik at Eliot og Lawrence er diktarane eg er tettast knytt til, om ein tenkjer på påverknad. Men arbeidet med dei har utvilsamt vore skjerpande på mitt eige. Ein blir meir medviten sitt eige språk, styrkane og manglane, og blir difor mindre slurvete, vaktsam på ordval, slik at skriving blir noko kontinuerleg omsynsfullt. Det lyder sikkert stressande og avgrensande, men for meg er det frigjerande, nettopp fordi tekst då blir noko tøyeleg og ikkje berre ei form for inderleg uttrykk, eit handtrykk i sement.

– Eg har inntrykk av at du les både djupt og breitt. Er det poetar som skil seg ut i mengda, og som du ser på som dine?

– Eg ville ikkje ha brukt akkurat dei orda, for dei eg likar best, kjenner eg ikkje eigarskap til; dei blir heller ein slags samtidige og vennar, om dei så har vore daude i hundre år. Men, ja, det er mange av dei! For uordens skuld nemner eg i fleng nokre av dei eg bryr meg om no for tida: Osip Mandelstam, Anne Sexton, Egil Skallagrimsson, Anna Akhmatova, Philip Larkin.

– Kva les du no om dagen då?

– E.T.A. Hoffmanns «Hannkatten Murr» og Alberto Moravias «Fascisten».