Då nett-tidsskriftet Literary Hub nyleg skreiv om fråværet av pengar i samtidslitteraturen, slo det meg at det ikkje berre er inkassovarsel og lønnstrinn som manglar i mange romanar si attgjeving av verda. Ta til dømes kroppen. Norske boksider er gjerne fulle av nevrotisk, indre monolog, naturmystikk og familiedynamikk, men kor ofte set nokon seg ned på huk for å tisse? Kor mange av dei tankefulle karakterane har lår og ein mage, som dei grunna eksem brukar ein halvtime av livet kvar dag på å smøre inn? Og kor ofte har ein fyrstepersonsforteljar mensenkrampe? Eller sex?