I «Det andre namnet» (første bok av «Septologien») setter Jon Fosse juleevangeliet inn i et vestnorsk landskap: Det ble født et barn «i ei løe ein vinterdag, ja på juleftan». Da sendte ei stjerne «sitt sterke klåre lys til jord, eit lys frå Gud». Han lar jeg-personen si: «men sikkert er det at det er når det er som mørkast, som svartast, at lys kan sjåast».