Eg ser meg sjølv i spegelen. Eg er og blir same. Men eg undrar meir over meg sjølv jo eldre eg blir. Eg undrar over den delen av meg som så ubøyeleg tenkjer at han er same. Kva er det eigentleg som held meg fast? Kva i meg er det som held fast ved det å vere same? Eg vaklar ikkje, ikkje tru det. Eg berre spør. Eg er min eigen djevelens advokat. Eg forstår jo korleis det kan sjå ut. Med mitt kvite andlet, mitt hardingfelenamn, mitt norske førstespråk, og mitt mannlege snart middelaldrande kulturmiddelklasseliv i Nord-Noregs største by: Kva er det som gjer meg til minoritet? Kva er det som gjer at eg held fast ved å vere det?