Tidlegare i vår var eg innom Kunstnernes Hus, for å sjå ei slags utstilling av bachelorstudentane ved Kunstakademiet i Oslo. Eg seier «slags», for den eigentlege avgangsutstillinga deira skulle ikkje opne før nokre veker seinare, og salen som romma studentane sine arbeid, var nesten tom. Fire stålvaierar hang ned frå taket, litt ting og tang sto stua bort i eit hjørne, men ingen maleri, ingen teikningar, ingen videoskjermar fylte veggane. I staden var ei rad med A4-ark hengt opp, kvart av dei med tittelen på eit arbeid som eg kunne få sjå, dersom eg vende meg til studenten som nyss hadde ynskja meg velkomen og forklart meg opplegget. Ettersom eg hadde dårleg tid, og difor ikkje ville forplikte meg til verk av fastsett varigheit, heldt eg meg unna titlane som var etterfølgd av ordet «video». I staden peika eg på eit ark der det sto: «’Break’, 2022, installasjon». Studenten nikka til meg, snudde på hælen og gjekk ut av døra. På vegen trykka ho på brytaren som fekk solskjerminga til å gå ned over rommets einaste vindauge, og lét meg bli verande aleine igjen i det som snart var ein mørk sal. Eg såg meg litt rundt, tok inn korleis alt rundt meg hadde endra karakter, tenkte på kor fint det var å møte unge kunstnarskap på denne måten. Etter ei lita stund kom studenten inn igjen og opna persiennene att.