Trea har mykje å seia oss – viss me lyttar.
Ei jente som var i sorg, søkte ein gong trøyst hjå ein stor stein. Denne steinen bar på ein gammal løyndom som ho sjølv seinare skulle bringa ut i verda. Ho kalla steinen for gråtesteinen. Steinen stod øvst på ein åsrygg. Den var høgare enn henne. Ho sat og lente ryggen inntil den solide støtta. Då var det som om den langsame pulsen frå jorda steig inn i henne og roa henne ned. Nedanfor i dalen kunne ho sjå husa på bondegardane der røyk steig frå skorsteinane og markene. Kvar mark hadde gæliske namn som var som ein gammal song.
