Det første biletet i «Jeg vil bo i mitt navn» viser ryggen til Tomas Espedal, bøygd over eit skrivebord, sett gjennom eit nøkkelhòl på eit hotellrom ein stad ute i Europa. Forfattaren sit og ser ut vindauget, og snakkar (vi får tru at han vanlegvis skriv) om det han observerer: Fuglar som kvitrar og skrik og flyg både inn i og ut av formasjon. Store palmetre som raslar i vinden, og seinare ein gatefeiar som feiar gata med ei avrive, diger palmegrein.