Då den franske forfattaren Alain Robbe-Grillet meisla ut prinsippa for framtidas roman på starten av 1960-talet, i essaysamlinga «Pour un Nouveau Roman», såg han for seg ein roman som hadde fridd seg frå fortidas krav om drivande plott og karakterar skildra med psykologisk innsikt. Skildringa av objekt, hendingar og rørsler var nok i seg sjølv – slike ting var, utan å måtte forklarast eller fortolkast inn i eit system av bakanforliggande årsaker og motivasjon.