Noko skjer med oss når me stoppar opp litt og tenkjer på kor gamle trea er.

«Som tenåring vart eg så opprørt av ein dum, men provoserande kommentar at eg tenkte at nå taklar eg ikkje å leva lenger. Eg sette av garde på sykkelen min for å oppsøkja einsemda. Eg sette meg ned mellom nokre spreidde bjørketre ved myra, overvelda av motløyse. Etter ei stund fanga brått ei rørsle bak meg merksemda mi. Eg snudde meg og oppdaga at eg lente meg mot eit ungt bjørketre. Augo mine følgde stammen opp mot himmelen, og samstundes fekk sjela mi som eit løft. Eg lente bokhovudet mot stammen og sat slik at ryggrada min kunne følgje dei mjuke rørslene til treet som svaia i vinden. Medan eg gjorde dette, fylte ei djupt kjensle av fred meg, og sinnet mitt vart frigjort frå sitt emosjonelle bur. I denne stunda følte eg det som om det var bare meg og ei usynleg kraft på jorda. Ei kraft som bjørketreet var ein synleg representant for.»