Ein ung mann står åleine ved eit kjøkkenbord. Kjøkkenet er fritt frå skrikande fargar og plettfritt ordna, og mannen gjer ingenting anna enn å drikke ei flaske kald øl. Eller han kokar spagetti. Om sant skal seiast hugsar eg ikkje om dette er ei scene frå ei Haruki Murakami-bok, eller om det er mitt mentale samanrask av forfattarskapen. I alle fall appellerte stemninga til meg då eg byrja lese Murakami: reine linjer, mjuke geometriske krumspring, avdempa fargar i naturleg materiale, fråvær av kludder og kluss. Eit rom å samle seg i.