I sommer underviste eg ein gjeng med kjekke, glupe, utanlandske studentar ved Den internasjonale sommarskulen på Blindern, slik eg òg gjorde dei føregåande 33 åra. Sommarskulen er ein eineståande institusjon som det kan seiast mykje godt om, men det gjorde eg allereie for eit par år sidan, og vi treng ikkje ta reprise no, utover det at sommarskulen raskar saman 5–600 oppegåande folk frå alle verdsdelar i nokre sommarveker, og at trettifire år er eit historisk signifikant tidsrom.