La oss si vi er en bie. Du vet, den som om sensommeren blir sliten mellom kaffekopper. Den som slår hvileløst mot vinduet i stua under lange barndomstimer. Den hvis motorlyd ligner en fjernstyrt motorbåt i en fontene, og hvis lyd kan kaste en voksen mann av hesten og langt inn i ville vesten, der han døser av avisa en solrik ettermiddag. En dag vi får lov til å ligge i stua med influensa og se sola dra forbi over himmelen, blir vi en bie. C’est la vie.