«Det er (...) en historiens ironi at alle som beskriver AKP som en parentes i historien er så gruelig opptatt av partiet,» uttalte tidligare AKP (ml)-formann Sigurd Allern til Klassekampen sist laurdag. Det er ein presis og tankevekkjande observasjon. For det er interessant at dette partiet, som på det meste berre talde litt over 3000 medlemmer og i dag langt på veg må omtalast som eit avslutta kapittel i nyare norsk historie, så til dei grader framleis er eit tema i den norske ålmenta. Når høvet byd seg skriv framleis avisene store artiklar om AKP, professorar komponerer debattinnlegg, bøker blir utgjevne. Det siste tilskotet er Hans Petter Sjøli si bok «Mao min Mao. Historien om AKPs vekst og fall.» Og snart blir det film av Dag Solstads «Gymnaslærer Pedersen». Så, kva er det med denne parentesen, som eggjar mange av oss slik?