Frå høgrehald talast det stadig meir offensivt om fridom og demokrati. Men i kontrast til ein røyndom med innanlandske rettsskandalar, offensiven frå USA-imperialismen, og den stadig fastare knyttinga Sverige får til det ugjennomtrengelege maktapparatet i EU, så blir orda tom sverjing. Kritisk tenking syner at fridom må spesifiserast – for kven, til kva – og at det lettkjøpte mosetningsparet demokrati-diktatur bare rommer ei språkleg sanning som ingenting seier om det verkelege demokratiet i eit historisk perspektiv. For førestellingane våre om røyndommen er ikkje røyndommen, og når visse omgrep blir prenta inn som dressuraktige refleksar, kan det bare bli «falskt medvit». Demokrati er i dag eit av dei mest besudla orda i språket vårt. Kritisk lesing av ein klassikar som Machiavelli gir oss det historiske perspektivet tilbake. Machiavelli har sant nok hatt eit tvilsamt rykte, men så har han blant anna au hengt ut den borgarlege rasjonalitetens hemmelege sider til offentleg skue.