Gjennom utviklinga av den nye naturvitskapen og den sekulariserte metafysikken på 1600-talet skjedde det noko avgjerande i den vesterlandske kulturen. Mangt braut saman. Det som blei borte, var trua på eit viseleg ordna kosmos med mål og meining, eit kosmos der verdiane var innskrivne og der menneska kunne kjenne seg heime. I ein situasjon der naturen var objektivert og kausalforklart, innordna i opplegg for teknisk kontroll, var ikkje ein handlingsorienterande kosmologi lenger truverdig. Ideen om ein meiningsfull heilskap der menneska hadde ein føreskriven plass, lågt eller høgt i det fastlagde hierarkiet, blei degradert til ovtru. Universet blei tømt for alt som kan tene ei menneskeleg livsorientering. Dei opplyste menneska fann seg sjølve i eit indifferent og enormt univers. Hos Blaise Pascal (1623-1662) er der ei stemning av forvilling, heimløyse og angst. Han framstilte den grenselause einsemda til menneska som innser at dei lever i eit enormt univers utan mål og meining, og der det berre er eit tilfeldig spel av blinde krefter. Den før-moderne ideen om eit viseleg ordna kosmos med ein føreskriven og meiningsfull plass for menneska fanst ikkje berre i den høgkulturelle metafysikken. Der var òg folkelege utgåver, og dei heldt seg lenger, til dels svært lenge. Samtalar om summing (trollkunster), gråtassar og underjordiske vette gjekk framleis for seg då eg var barn og på besøk hos besteforeldra mine (på morssida) i Åmli i Aust-Agder. Det heitte seg at dei gamle visste mykje og kunne mangt. Eksempla på kva dei kunne, gjaldt kunsten å lese varsel og teikn i naturen og dermed førebu seg på godt eller dårleg vêr, sjå spor etter dyr i skog og mark, ane sjansen for fisk i elvar og vatn. Altså greie eksempel på erfaringsbasert kunnskap. Men dei var blanda opp med tilvisingar til «maktene» og til tussefolk og underjordiske. Desse tilvisingane flimra tvitydig mellom tru og ikkje-tru. I dag er eg dårleg i stand til å skilje mellom det eg høyrde i barndomen og det eg har lese om folketru seinare. I romanverket sitt, trilogien «Krossen er din» (1947-1952), om livet i Indre Agder på 1700-talet har Engvald Bakkan (1897-1982) blant anna skildra ein folkeleg, før-moderne kosmologi. Den er mindre harmonisk enn det filosofiske motstykket sitt og har også rom for tvitydige, fiendslege, stundom demoniske naturmakter. Men dei er alle antropomorfe. Også ein mytisk motstandar kan gi retning for livsførsla, det gjeld å greie seg mot «han». Menneska forstår ein del og anar meir, dei kan lese varsel i naturen. Og når regnbogen viser seg i toreskya, er det eit mektig teikn.