Aller siste ekstranummer på konserten som britiske PJ Harvey heldt i Oslo, den trettiande oktober 2023, enda med at artisten stod i den kvite kjolen sin åleine på scena og heldt fram handflatene sine ut mot oss i rommet, opne, tomme, og at ho song desse orda; «I got blood on my hands.» Ho heldt hendene ut mot oss ei god stund, sjølv etter at musikken hadde stansa, og alle klappa. Alle som stod i rommet og klappa visste godt at vi var i eit trygt rom, i eit trygt, rikt land. Vi visste også om at vi var i ein slags pause frå dei realitetane som fanst ikring oss; eit ufatteleg folkemord i Gaza, scener vi aldri kan få ut av hovudet når vi først har sett dei. Ein far som ber restane av barnet sitt i ein plastpose, ei mor som knuar det døde barnet sitt til brystet, ein liten gut som sit dekt i støv frå bomberegnet og skjelv ustanseleg i føtene, bror hans sit like dekt i støv og prøver å roe skjelvinga med å legge handa på foten hans, men veslebroren opnar handa og ser; han har blod inni handa, han blir redd. PJ Harvey, der står ho oppe på den trygge scena, i den vestlege verda, med ein kvit kjole, og held hendene sine fram for oss, og syng, i akkurat denne verdstimen, vil at dette skal vere dei siste orda vi høyrer før vi går ut i snøen, at ho har blod på hendene sine. Eg veit ikkje om alle i rommet følte det, men eg følte det også, der eg klappa, med hendene mine.