Hjem er der hjertet er, sa min mor alltid. Det var bare oss to da jeg vokste opp. Også i dag er det på en måte det. Far har jeg aldri verken sett eller hørt noe til, mor var alltid ganske vag om hvem han var. Han var borte, var alt jeg fikk vite. Det som var igjen, var huset jeg vokste opp i. En gigantisk villa på en åskam, bygget ved starten av forrige århundre. Ganske slitt nå, men fortsatt med spor av svunnen storhet.
Du kan bla til neste sideBla med piltastene
Det ytste Europa
I dagSivert N. Nesbø, forfatter
I boka «Euroopan reuna» (1982) gjenfortel den finske diktaren Pentti Saarikoski ei scene han hugsar frå ungdommen: Ein ung, kvinneleg skøyteløpar trenar på den islagte idrettsplassen utanfor skulevindauget, og rektor syter straks for å få matta vindaugsrutene, så gutane i klasserommet ikkje skal kunne glo på beina hennar. Men elevane tek snart til å risse lærarfiendtlege slagord i det matta glaset, og snart vert bokstavane i slagorda til hòl ein kan kike ut gjennom, ut på det som finst utanfor.