I morgon er det 1. mai. For meg kallar datoen fram eit uroleg bilete frå eg var barn. Kvart år stod eg og såg på det vesle toget av festkledde som gjekk langs vegen i bygda mi. Så såg eg på far min som på same tid, i kvardagsbuksa, måtte ta seg ein ekstra tur med traktoren heilt ned til gjerdet. Eg spurde kvifor han måtte det, men fekk ikkje svar som eg skjøna.
Slit og fattigdom prega livet til så mange. Det må me aldri gløyme.