Femti år etter 1968 går det ein viss debatt om kven som har rett til å kalla seg verkelege sekstiåttarar. Førre veke møttest ein liten flokk til eit fint bursdagsselskap for ei som fylte 75. Flokken kan for kortheits skuld kallast A, B, C og D, pluss storpuddelen Fidel. For femti år sidan gjekk vi alle med enorm sleng i buksebeina, afghanarpels og kreppa hår. Vi var mot eigedom og lovpriste fri kjærleik. I mellomtida har vi alle vore gjennom grader av utagerande festing, livet har fare både grufullt og godt med oss, og no kjenner vi at vi har fortent trygden.