Ein ung målar i renessansens Italia dekorerer eit palass for byens fyrste. Den detaljerte tinginga ber om ein allegori over våren, og målaren fyller veggen med mektige gudar, fromme helgenar, yrande dyreliv, menneske. Men er ikkje betalinga i overkant gniten? Skal ikkje sjølve hjernen bak verket få meir betalt enn assistentane som blandar fargar og grunnar bakgrunnar? Etter mykje mas får målaren ein mest verdilaus medalje med fyrstens hovud inngravert på den eine sida og rettvisets gudinne på den andre. Under står det skrive: haec te unum – du og ho er eitt.