Først i siste setning av «Presten» maktar hovudpersonen Liv å strekkja ut handa til eit anna menneske. Då har ho famla lenge i «Landet i det fjerne», i sitt eige mørklagde sinn. Handa ho strekkjer ut mot ei sørgjande mor, blir ei sameining av teologen si leiting etter meining, og sjukepleiaren – sårpleiaren – sine kunstar.