På kronikkplass i Klassekampen 8. oktober kritiserer Bjørn Gabrielsen kronikken min 28. september. Han innleider med å leggja meg i munnen at «antisemittismen skyldes jødene selv». Det krevst sers god fantasi for å slutte dette ut frå utsegna mi om at Herzl spela korta i hendene på antisemittane. Poenget mitt var at sionistane og antisemittane hadde sams interesse av at jødane forlét Europa. Det finst nok av prov på det nære hopehavet mellom dei, heilt frå Theodor Herzl lanserte «Jødestaten» og fram til nazismen. Eg streka samstundes under at ein ikkje lyt blande i hop «sionistar» med «jødar».Gabrielsen kritiserer meg for å hevde at Israel er ein rasistisk stat, og seier at «Israels jødiske befolkning [?] består av svarte, hvite og gule». Men hudfargen på folket er irrelevant når det gjeld å avgjera om ein stat er rasistisk. I staden lyt ein sjå på lovverket som fastset kriteria for statsborgarskapen. Det er klårt nedfelt i det israelske lovverket at mosaisk trusvedkjenning, saman med slektskap på morssida, skal vera avgjerande for statsborgarskapen. Dette er eit etnisk prinsipp for nasjonsbygging, tufta på religion og biologi, som skil seg klårt frå det prinsippet vi kjenner frå den liberale tradisjonen etter Den franske revolusjonen, der alle som bur innanfor grensene til ein stat vert rekna som jamstilte borgarar av staten. Det palestinske mindretalet, som vart att i Israel etter fordrivingane, vart utsette for systematisk diskriminering, både når det galdt retten til å eige jord og tilgangen til yrkeslivet. Når det gjeld Norsk forening mot antisemittisme (NFMA), så uttalar organisasjonen i plattforma si: «En av de viktigste årsakene [til antisemittismen] er en manglende vilje til å forholde seg til konflikten mellom Israel og palestinerne på en saklig måte [?] Det er også betenkelig at mange synes å stille strengere krav til israelske politikere enn til andre staters representanter, og at bare det demokratiske Israel velges ut som gjenstand for boikottaksjoner.» Klarare prov på koplinga mellom «kamp mot antisemittisme» og forsvar for staten Israel finst knapt. At foreininga heller ikkje held seg for god til å nøre opp under den antimuslimske rasismen i Europa, kjem fram når vi les i plattforma: «I moderne tid har den [det vil si antisemittismen] vært mest utbredt i nazistiske, kommunistiske og islamistiske grupper. Det er en svært utbredt misforståelse at antisemittisme også rammer arabere [?]». Gjennom nettsidene sine formidlar NFMA kontakt mellom anna med «Den israelske regjeringens dokumentasjon av antisemittisme – prosjekt igangsatt av det israelske utenriksdepartementet» og «Anti-Defamation League» i USA, som er eit beinveges talerøyr for Sharon-regjeringa sin politikk på Vestbreidden og i Gaza. Gabrielsen kallar Hamas eit «selvmordsbomberbyrå». Men Hamas er eit politisk parti, og i dag jamvel eit reelt alternativ til Arafat sitt parti, Al Fatah: Etter den siste meiningsmålinga er dei to partia om lag jamstore. Endåtil EU godtek no den politiske greina av Hamas som ein seriøs samarbeidspartner. Dette er fullt mogleg utan samstundes å stø dei terrorhandlingane den militære greina av organisasjonen frå tid til anna har utført. Gabrielsen får fylgje av Knut Rognes (debattspalta 6. oktober) i fordøminga av Hamas: Han kallar «Hamas Covenant» frå 1988 «et av de sentrale antisemittiske dokumenter i vår tid» ut frå artikkel 22, der jødane får negativ omtale. Dette er berre ein av 36 artiklar, som i all hovudsak tek føre seg tilhøvet mellom palestinarane og Israel. Hadde Rognes vori litt mindre selektiv i utvalet, kunne han til dømes ha teki med artikkel 31, der det heiter: «Under the wing of Islam, it is possible for the followers of the three religions – Islam, Christianity and Judaism – to coexist in peace and quiet with each other». Å døme organisasjonar som kjempar mot imperialisme og okkupasjon i Mellom-Austen etter omgrep mynta på analysen av europeisk antisemittisme, hindrar ein i å forstå kva den kampen dei fører dreier seg om, og har rasisme som konsekvens.