Eg har ingenting imot det reaksjonære, det undertrykkjande, det konservative. Eg har eigentleg ingenting imot høgresida som sådan. Det er måten Erna Solberg vraltar rundt og ser litt godsleg og normal ut medan ho oser av inhuman asylpraksis som gjer meg kvalm. Eg forstår Erling Fossen sine småfascistoide idear om at klassekampen er over i det postindustrielle nettverkssamfunnet, det er berre måten han sleng rundt seg med moteriktige frasar frå næringslivet på som irriterer. Han prøver å pakka inn antisosialismen sin som noko ungt og friskt, nett som Torbjørn Røe Isaksen i Unge Høgre.