"Bry dykk ikkje om dei! Dei er blinde vegleiarar for blinde; og når ein blind leier ein blind, fell dei begge i grøfta." (Matt. 15,14)Nokre tema gjer folk skvetne, og Klassekampen sitt ordskifte om antisemittisme og jødisk sjåvinisme stogga før det hadde kome i gang. Kombinasjonen av mangelfulle kunnskapar og sterke meiningar er ikkje farleg i seg sjølv. Men når denne kombinasjonen får setja alle premiss for ordskifta på eit viktig felt, endar det med at den blinde leier den blinde. For min del ser eg ingen grunn til å bli med ned i grøfta; i dag er det ikkje naudsynt. At etterkrigstidas intellektuelle vart halde på plass av ei magisk grensa for kva som kunne seiast om jødedom og jødisk historie er ikkje merkeleg. Det dreidde seg ikkje berre om minna frå krigen – forståinga av det jødiske som til dømes Martin Buber og Gershom Sholem forma ut stod i stor grad uimotsagt. Skulle ein koma lenger måtte ein i det minste kunna hebraisk.