Laurdag kveld vart Mohammad Rasoulof ført opp på Festivalpalassets store scene i Cannes til ståande applaus og jubelrop. Den iranske regissøren, som såg seg nøydd til å flykta frå heimlandet kvelden før Cannes-festivalen opna, vart æra med ein spesialpris for gullpalmekandidaten «The Seed of The Sacred Fig», som også fekk kritikarprisen.
Ramma rundt filmen, som vart tatt opp i løynd i vinter, er dei store demokratiprotestane i Iran. Familiedramaet skildrar eit gryande, indre samanbrot i det paranoide teokratiet når den politiske mistanken råkar kona og døtrene til ein dommar i Teherans revolusjonsdomstol.
Det er den domstolen som nyleg dømde Rasoulof til åtte års fengsel, pisking og tap av eigedom for å ha ytra seg offentleg og laga filmar som er «døme på konspirasjonar med føremål å utføra brotsverk mot landets tryggleik». Liknande skuldingar og ei rad sanksjonar har følgt den snart 52-årige filmskaparen gjennom storparten av kunstnarkarrieren. Saman med kollega Jafar Panahi vart Rasoulof første gong fengsla i 2010 for å ha støtta masseprotestane etter presidentvalet i 2009.
Rasoulof har trassa undertrykking og yrkesforbod, og på utruleg vis laga den eine gode og skakande filmen etter den andre om det sivile livet i Iran. «The Seed of The Sacred Fig» spring ut av regissørens eigne samanstøyt med den iranske sensuren og dei hemmelege tenestene. «Historia ligg svært tett på røynda», sa han i Cannes.
Under eitt av sine fengselsopphald fekk Rasoulof ein penn frå ein regimetenar i fengselsvesenet med desse orda: «Kvar dag eg går inn i fengselet, ser eg på denne døra, og undrar på når eg vil henga meg framfor henne». Det er slike tankefrø statsmakta fryktar Irans internasjonalt prisa kunstfilmar skal så.
Rasoulofs generasjon har gjort Iran til krondømet på filmens demokratiske kraft som eit samlingspunkt for opposisjonen i og utanfor landet, og som sjelegranskande spegel for medløparar med tankeevne og samvit. På dette punktet i iransk historie er det viktigare enn nokon gong å stø landets kunstnarar.