På Dagsrevyen onsdag såg eg ein grekar i augo gjennom tv-skjermen. Han stod i vrakrestane av heimbyen og fortalde om regnet som hadde styrta ned time etter time. Vitnemålet var samanhengande og sakleg, men dei vidopne augo talte klårast til meg.
Kan vi leva vidare med «generasjon majones på grandis»?
Politisk absurdisme
